آیا گوگل هم دروغ می گوید

فیلم The Last Voyage of the Demeter برداشت جدیدی از داستان کلاسیک دراکولا را روایت می‌کند، اما آیا در ارائه یک اقتباس امروزی موفق بوده است؟ رمان دراکولا اثر برام استوکر همیشه به‌عنوان یکی از منابع اصلی اقتباس از روی داستان‌های این خون آشام برجسته و ترسناک محسوب می‌شوند و حالا به‌تازگی فیلم The Last Voyage of the Demeter براساس داستان گزارش سفرنامه کاپیتان رمان Dracula است، تولید و اکران شده است. آندره اوردال پس از تجربه کارگردانی آثاری مثل فیلم Trollhunter و فیلم Scary Stories to Tell in the Dark حالا به سراغ داستانی محبوب و ترسناک از دراکولا رفته است، اما آیا انتظارات را برآورده کرده است؟ اتفاقات فیلم آخرین سفر دمتر روی کشتی روسی دمتر در سال ۱۸۹۷ جریان دارد که برای حمل محموله‌های خصوصی که شامل ۲۴ جعبه چوبی بدون علامت می‌شود، از کارپاتیا به لندن اجاره شده بود، روایت می‌شود. این فیلم جزئیات وقایع عجیبی را که برای خدمه محکوم به مرگ رخ می‌دهد و تلاش‌های آن‌ها برای زنده‌ماندن از سفر اقیانوسی که هر شب با حضور موجودی ترسناک در کشتی دنبال می‌شود، نشان می‌دهد. صحنه‌های ترسناک فیلم The Last Voyage of the Demeter چنگ زیادی به دل نمی‌زند و در طول فیلم قرار نیست حتی استرسی در مورد سرنوشت شخصیت‌ها پیدا کند، اما فیلم حتی در ارائه خشونت که می‌توانست به فیلم کمک زیادی کند، کم کاری کرده است. فیلم با اینکه درجه سنی بزرگسال دارد، اما کات‌های زیادی در لحظات مرگ شخصیت‌ها دارد و بسیاری از این صحنه‌ها به نحوی سانسور شد‌ه‌اند و صرفا ما شاهد جسد خونین شخصیت‌ها هستیم تا اینکه مرگ و سلاخی شدن آن را تماشا کنیم. فیلم به‌جای اینکه تلاش کند تا صحنه‌های ترسناکی خلق کند که بیننده روی صندلی خود میخکوب شود آیا گوگل هم دروغ می گوید...

توبی مگوایر از چنین هنرمندهایی محسوب می‌شود. بازیگر ۴۶ ساله با ایفای نفش «پیتر پارکر/مرد عنکبوتی» توانست الهام‌بخش یک نسل از کودکانی باشد که با تماشای آن فیلم‌ها، کودکی و رویاپردازی کردند. مدتی می‌شود که شایعات بازگشت توبی مگوایر به‌دنیای فیلم‌های جریان‌اصلی و نقش‌آفرینی دوباره او به‌عنوان مرد عنکبوتی اینترنت را پر کرده است. شایعاتی که به‌‌احتمال بسیار بالا رنگ واقعیت خواهند گرفت و پس از حدود ۱۴ سال دوباره شاهد نقش‌آفرینی مگوایر به‌عنوان مرد عنکبوتی خواهیم بود. به‌این بهانه تصمیم گرفتیم تا در جریان مقاله‌ی پیش‌ رو یک نگاه اجمالی داشته باشیم به‌زندگی شخصی و حرفه‌ای توبی مگوایر. بازیگری که با هنرنمایی فراموش‌نشدنی‌اش در فیلم‌های مرد عنکبوتی همچنان بعد از گذشت حدودا ۲۰ سال از اکران اولین فیلم اسپایدرمن، در فرهنگ عامه او را با این سه‌گانه و با این نقش می‌شناسند سال‌های ابتدایی زندگی توبی مگوایر توبی مگوایر (با نام کامل «توبایِس وینسنت مگوایر») در تاریخ ۲۷ جوئیه سال ۱۹۷۵ در منطقه‌ی سانتامونیکای کالیفرنیا متولد شد. زمانی که والدین او یعنی وندی و وینسنت مگوایر از یکدیگر جدا شدند، توبی تنها دو سال داشت و درحالی که طی سالیان بعد با سایر اعضای خانواده روند رشد خود را می‌گذراند، به‌درخواست مادرش تصمیم گرفت وارد دوره‌های آموزش بازیگری شود. حرکت در جهت تبدیل شدن به یک «سرآشپز»، آرزوی کودکی توبی مگوایر را شکل داده بود. آن بسته‌ی ۱۰۰ دلاری و درخواست مادرش مبنی بر بازیگر شدن اما مسیر زندگی توبی مگوایر را عوض کرد. مادر توبی مگوایر بعد از اینکه شغل فیلم‌نامه‌نویسی را به‌دست آورد، از درآمد خود برای تبدیل شدن فرزندش توبی به‌یک بازیگر و هنرمند استفاده کرد. توبی مگوایر فعالیت حرفه‌ای خود را آیا گوگل هم دروغ می گوید...

فرشته حسینی، بازیگر جوانی که این روزها اسم‌اش بر سر زبان‌ها افتاده در فیلم‌های قابل اعتنایی به ایفای نقش پرداخته است. فرشته حسینی،۶ اردیبهشت ۱۳۷۶ از پدر و مادری مهاجر و افغانستانی در تهران زاده شد. به نظر می‌رسد رویای دور و دراز او برای ستاره شدن به زمانی برمی‌گردد که نزد اساتید بزرگی هم‌چون اصغر محبی، مهتاب نصیرپور و محمد رحمانیان مشق می‌کرد. سال‌هایی که خاک صحنه برایش به مثابه شکوه زندگی بود. فرشته حسینی برای اولین‌بار در سال ۱۳۹۴ در مستند «من یک بازیگر شادم» ساخته سامره رضایی جلوی دوربین رفت. این فیلم که در مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی تهیه شده بود، توانست برنده جایزه حقوق بشر جشنواره بین‌المللی فیلم مستند استهکلم و جشنواره بین‌المللی فیلم مستند زنان کابل شود. مستند «من یک بازیگر شادم» در ۲ اپیزود مجزا با محوریت دو دختر نوجوان به نام‌های حکیمه و سکینه روایت می‌شود که درباره دو مهاجر افغانستانی است که در شهرک‌هایی دورافتاده در حومه تهران زندگی می‌کنند. آن‌ها با وجود مشکلاتی که در خانواده و اجتماع دارند در سر رویای بازیگری را می‌پرورانند. حسینی در روزگاری که سن‌اش به بیست سال هم نرسیده بود، با قرار گرفتن جلوی دوربین برادران محمودی، در فیلم «رفتن» خوش درخشید و آن‌قدر خوب بود که بعدها دو بار دیگر در «شکستن همزمان بیست استخوان» و «هفت و نیم» با برادران محمودی همکاری کرد. حسینی برای بازی در این فیلم موفق به کسب جایزه بهترین بازیگر زن در جشنواره بین‌المللی مراکش شد. رفتن که نماینده کشور افغانستان در آکادمی اسکار بود، فیلمی است درباره مهاجران افغانستانی که به نمایش مصائب عشق در غربت و مهاجرت پرداخته‌ و فرشته حسینی در آن به‌عنوان شخصیت اصلی به ایفای نقش پرداخته است. همکاری‌های ح آیا گوگل هم دروغ می گوید...

کریستوفر نولان با فیلم Oppenheimer حسابی سر و صدا به راه انداخته و رکورد فیلم‌های قبلی خود را نیز پشت سر می‌گذارد. در حالی که بسیاری از منتقدین کریستوفر نولان پس از اکران فیلم Tenet (تنت) تصور می‌کردند که دوران اوج و محبوبیت وی در گیشه سینما به پایان رسیده اما تازه‌ترین پروژه وی تحت عنوان Oppenheimer (اوپنهایمر) نه تنها این نظریه را باطل کرده است، بلکه از زمان اکران آن تا به امروز شاهد رکورد شکنی‌های قابل توجهی هستیم که در کنار فیلم پرفروش و غیرقابل توقفی همچون Barbie (باربی)، دستاوردی ارزشمند برای این کارگردان ۵۳ ساله به شمار می‌رود. فیلم Oppenheimer پس از کسب رکورد پرفروش‌ترین فیلم مرتبط با جنگ جهانی دوم، حال به سراغ یکی از محبوب‌ترین ساخته‌های کریستوفر نولان رفته تا رکورد آن را نیز پشت سر بگذارد. زیرا فروش ۲.۲۵ میلیون دلاری‌اش در روز جمعه سبب گشته تا فروش داخلی آن از ۲۹۳.۲۷ میلیون دلار فراتر رفته و Inception (تلقین) را پشت سر گذاشته و در رتبه سوم پرفروش‌ترین آثار این کارگردان بریتانیایی قرار بگیرد. با توجه به قرارگیری پروژه‌های The Dark Knight (شوالیه تاریکی) و The Dark Knight Rises (شوالیه تاریکی برمی‌خیزد) در رتبه‌های اول و دوم، بعید به نظر می‌رسد که Oppenheimer بتواند با آن‌ها رقابت نماید. فروش ۷۳۱ میلیون دلاری Oppenheimer شاید که با ارقام میلیاری شوالیه تاریکی قابل رقابت نباشد اما باید توجه داشت که با اثری بیوگرافی با مدت زمان ۳ ساعت طرف هستیم که قطعاً به اندازه شخصیت بتمن محبوبیت نخواهد داشت و رسیدن به چنین میزان فروشی آن هم در زمانی که باربی و ماموریت غیرممکن ۷ در سینماها اکران شده‌اند، دستاوردی قابل توجه و ارزشمند برای کریستوفر نولان به شمار می‌رود. ( آیا گوگل هم دروغ می گوید...

  نقد فیلم Tenet باید گفت: ایده‌ای جذاب، اکشنی مسحور کننده اما ایرادی همیشگی. دیالوگی از فیلم می‌گوید: «نیازی نیست بفهمی، فقط حسش کن». سوال اینجاست که عدم شناخت کاراکتر‌ها و انگیزه‌شان در کنار ارائه فرضیه‌های مداوم و پیچیده، دست و پای احساس را نمی‌بندد؟ اگر از همان فیلم کوتاه سه دقیقه‌ای نولان یعنی Doodlebug «حشره»، رد پای او را تا آخرین ساخته‌اش یعنی فیلم تنت، دنبال کنیم، گرایش او به جهان‌های موازی و شکست زمانی در روایت‌هایش، کاملا قابل مشاهد است. همچنان می‌رسیم به همان کاراکتر اصلی فیلم کوتاهش که به ظاهر به دنبال حشره‌ای افتاده تا او را از بین ببرد اما به ناگاه با خودش در بُعد کوچکتری (یا بهتر بگویم در جهانی دیگر) مواجه می‌شود. بعد‌تر هم بُعد بزرگترِ او، بالای سرش سبز می‌شود. یعنی سه جهان متفاوت. با نقد فیلم Tenet همراه باشید. فیلم تنت از جمله برندگان اسکار 2021 بود.   مواجهه با این جهان‌های موازی در فیلم‌های نولان، کارکرد‌های متفاوتی دارد. جدای از آنکه کشف هر کدام از این جهان‌ها در دل فیلم، با نوعی غافل گیری همراه است و مخاطب را شوکه می‌کند، نولان از این الگو برای یک قاعده همیشگی در فیلم‌هایش نیز بهره می‌برد. قاعده‌ای که آن را در این گزاره خلاصه می‌کنم: «شکار، شکارچی می‌شود یا بلعکس». رد این گزاره را به نوعی می‌شود در تمام فیلم‌های او جستجو کرد. به عنوان مثال، در همین فیلم کوتاه حشره، کاراکتر در قامت شکارچی، به دنبال آن است که حشره‌ای را شکار کند اما ناگهان خودش در معرض شکارچی دیگری قرار می‌گیرد. در فیلم اول او یعنی Following «تعقیب»، نویسنده‌ای بر حسب کنجکاوی، هر بار به دنبال یک نفر به راه می‌افتد تا از مکان‌هایی که او می‌رود سر در بیاورد.نولان ن آیا گوگل هم دروغ می گوید...

گاهی اوقات با اینکه برخی از فیلم‌های فوق‌العاده بسیار جذاب هستند اما فقط یک بار تماشای آن‌ها کافی است.مطمئناً برای شما نیز پیش آمده که به تماشای اثری بنشینید که قبلاً تماشا کرده‌اید و معمولاً آثاری را انتخاب می‌کنید که طرح داستانی ساده، جنبه‌های کمدی یا شخصیت‌های ملموس و جذاب دارند. گاهی اوقات نیز یک فیلم آن‌قدر پیچیده است که نمی‌توانید در تماشای اول آن را درک کنید و تماشای دوم به‌نوعی اجباری می‌شود.با این حال، برخی از آثار سینمایی هستند که با وجود اینکه آثاری جذاب و فوق‌العاده محسوب می‌شوند ولی ارزش تماشای دوباره را ندارد و دلیل آن نیز ممکن است طولانی بودن فیلم، روند کند داستانی یا صرفاً موضوعات سنگین آن باشد. در ردیت، کاربران به معرفی فیلم‌هایی پرداختند که فقط یک بار تماشای آن‌ها کافی است و نیازی نیست چند بار آن‌ها را دید. همراه با ما باشید.۱۰. فیلم جاده (The Road) – محصول سال ۲۰۰۹فیلم «جاده» بر اساس رمانی به همین نام محصول سال ۲۰۰۶ میلادی و نوشته نویسنده فقید کورمک مک‌کارتی ساخته شده و اتفاقات آن نیز در ایالات متحده آمریکای پساآخرالزمانی و بسیار خطرناک جریان دارد. این فیلم با بازی ویگو مورتنسن در نقش پدری است که به همراه پسر نوجوانش در حال سفر در سرزمین‌های کاملاً متروکه آمریکا هستند و امیدوارند بتوانند زندگی بهتری را در بخش جنوبی و گرم‌تر آمریکا پیدا کنند.برخی از کاربران ردیت اظهار داشتند که فیلم «جاده» اثری جالب‌توجه و خوب به شمار می‌رود که دیدن دوباره آن ارزشی ندارد و یک بار تماشای آن کفایت میکند. با این حال، برخی دیگر از کاربران اظهار داشتند که آن ها بیش از یک بار این فیلم تیره، تاریک و خشن را تماشا کردند و از تماشای آن نیز لذت بردند.۹. فیلم جوکر (Joker) – محصول سال آیا گوگل هم دروغ می گوید...